Paars is een rustgevende kleur wordt er gezegd en dat kan ik wel even gebruiken
Paars met een beetje rood voor de warmte, die kleur hebben de klavers ongeveer, want koud was het zeker vandaag.
We doen er dan ook nog een scheutje geel bij, dat kan nooit kwaad.
Ik vroeg me vandaag af wat we vorig jaar eigenlijk deden rond deze tijd.
Nou dit dus! En warm dat het was!
Na Amy, Whitney en Donna, heeft nu ook Robin ons verlaten.
Silvia en Martin zijn weer naar huis met een kofferbak vol stekjes, dus Sil was denk ik ook weer zoet vandaag. Wat lopen betreft heb ik de schade van gisteren ruimschoots ingehaald hoor en daarna nog het gras gemaaid. Want je kunt het wel iets langer laten, maar dan moet het wel weer sneller gemaaid worden natuurlijk en het groeit als een tierelier met die buitjes af en toe. Gisteren hebben we trouwens nog heerlijk in de zon kunnen liggen, dat was vandaag weer minder.
De Margrieten bloeien volop in de polder, morgen eens een mesje meenemen en een schepje ook, want die doen het vast ook bij mij in de slootkant.
uit mijn doen ben ik
heel gewoon... erg uit mijn doen.
want, 'je kunt toch wel eens een dagje niks', niet kan...
want, 'we zijn zo terug', niet vier uur later is...
tassen niet verslonden worden en
Storm en Didi kunnen echt uren spelen. Sil en ik stonden elk om de hoek te filmen, zonder dat we dat van elkaar wisten.
De Pauwlonia Tomentosa bloeit ook weer. Ik dacht eerst dat hij dood was, maar dat blijkt toch niet het geval en andere jaren bloeide hij ook pas in mei zag ik. Ik vind de bloemen niet zo bijzonder hoor en dit jaar gaat de helft van de knoppen ook niet open. De blaren zijn wel heel mooi groot, alleen dat duurt dus erg lang eer ze er aan zitten.
De notenboom slaat gelukkig ook aan, tenminste als het een notenboom is, dat is nog steeds niet helemaal zeker. Dat stammetje staat erbij om het geheel een beetje volume en zichtbaarheid te geven, Didi loopt daar nogal eens heen en weer te rennen.
Het is allemaal prachtig en ik ben er weer druk mee, nu bezig om de randen van het gras een beetje recht te trekken, ik steek dat natuurlijk niet allemaal netjes recht af, dat is me teveel werk, maar de grootste hobbels probeer ik er nu uit te halen.
Plus dat er zo hier en daar alweer wat geknipt moet worden.
Lekker hoor, ik vind het heerlijk om er mee bezig te zijn en het geeft een voldaan gevoel als het er een beetje netjes bij ligt.
Gisteren kwam ik alweer een oude klasgenoot tegen in Zierikzee.
Ik maakte een praatje en vroeg of hij mij nog kende, ik ben nl. altijd bang dat niemand mij meer herkent vanwege de toch wel ingrijpende verbouwing, maar dat was in dit geval niet nodig:
"Natuurlijk weet ik dat nog, dat vergeet je tcoh je hele leven niet!"
"Wordt jij dit jaar ook 65?", vroeg ik. Ik had het nl. eerder op de dag uitgebreid met een ander klasgenootje over verjaardagen en 65 worden gehad. Zij weet van een heel stel nog precies wanneer ze jarig waren en dan vooral die in juli, zoals zij, ik en nog een paar anderen en elk jaar maken we daar wel even een praatje over.
"Nee, ik ben al 66 hoor en ook al bijna dood", antwoordde hij droog.
Precies zoals ik me hem ook nog herinner, heel veel mensen veranderen eigenlijk nooit, blijven wie ze zijn, worden alleen uiterlijk ouder en daardoor ook mooier vind ik bij sommigen tenminste. Sommigen ook niet hoor, geen idee hoe dat komt
Met worst gaat dat anders.
De vleesboerderij had heerlijke leverworst, in de darm en niet al te dik qua omvang. Dat hebben ze veranderd. De worst zit nu in plastic en is veel dikker. Ik vroeg waarom ze dat deden. De worst zou smeuïger blijven.... onzin natuurlijk, ze maken ze gewoon dikker, dat kan niet in de darm en een stukje van een ons lijkt zo ineens veel minder. Dikke worsten in plastic zijn lelijk en vies.
Het was een beetje vreemd allemaal vandaag. Joop moest naar de kaakchirurg voor zo'n leuke wortelkanaalbehandeling en ik vroeg me af of ik mee zou gaan en ondertussen wat boodschappen zou doen, of later. Ik ging mee, maar zoveel tijd heb je dan niet natuurlijk, alles moet snel en bij de bank was er een treuzelmeneer voor me, gepensioneerd, dat zag je zo, hij had alle tijd van de wereld. Ik niet. Maar na wat gekuch en heen en weer gewip had ik toch eindelijk mijn nieuwe e.dentifier te pakken. De bankbediende snapte bijna niet dat ik daarmee nog uit de voeten had gekund, zo ouderwets was hij.
Vorige week was ook Joop zijn bureaustoel uit elkaar gevallen, die had het nog lang uitgezongen na een reparatie van een paar jaar geleden. En omdat die van mij toch wel wat groot uit was gevallen, stelde ik voor dat hij die van mij zou nemen en ik een nieuwe wat kleinere. Dat wilde ik dus ook nog doen in die korte tijd. Gelukkig had ik al op de site gekeken van ome Leen, ik hoefde enkel maar even te passen of Chris een beetje fatsoenlijk zat... en dat deed hij. Chris omarmde mij als het ware.
Verder was het fris vandaag! Ik zie mensen met mutsen op fietsen, dat zijn dan wel Duitsers hoor een Nederlander zet in mei geen muts meer op, maar doet gewoon een korte broek aan, want die zag ik ook.
En de spinnetjes bij het hek kropen ook lekker bij elkaar, onder een warm webbetje.
We werden al vroeg uit bed gebeld, omdat er iets bezorgd werd. Een uurtje later had van mij ook gemogen.
Een verrijdbaar duivenhok, dat moest natuurlijk ook gelijk in elkaar en ik mocht helpen. Daarna gelijk maar gras gemaaid en zo rol je van het één in het ander. Heerlijk weer alleen veel wind. Lekker uitgewaaid zodoende.
Ik heb er een rood hoofd van, gelukkig ziet niemand dat.
De meerjkoetjes waren net even te ver weg, maar toch nog wel de moeite van het plaatsen waard vond ik.
Onderstaande eendjes kwam ik vorige week al tegen.
