Joop moest al vroeg op vanmorgen voor een taxirit en daarna kon ik ook niet meer slapen. Na wat heen en weer gerol ben ik er ook maar uit gegaan om voor de duiven te zorgen wat met zo’n lekker ochtendzonnetje helemaal niet verkeerd is. Er moeten dan vier hokken omstebeurt vliegen en na het vliegen krijgen ze pas te eten, dat is een heel heen en weer gedreutel en dan maak ik ze nog niet eens schoon. De bijen waren leuk, maar duiven houden is nogal wat intensiever en eigenlijk veel leuker, ook al levert het op af en toe een bloemetje na niets op. De grote prijzen laten nog even op zich wachten. Daarna kon ik bij de kapper terecht voor een grote beurt, dat was hard nodig. De komende zes weken kan ik er in elk geval weer gekleurd en geknipt en wel tegen. Didi en ik wandelden een rondje door de polder en nu heeft ze het geloof ik ook verbruid bij het kleine hondje van een stukje verderop, Simba kon daar ook niet goed mee overweg. Gemene honden die Rottweilers, zag je het vrouwtje denken. Opeens vond ik het ook eng om Didi buiten te laten zitten voor de supermarkt, ik liep in de winkel en dacht aan de diefstal van een hond gisteren ergens, stel je voor, je komt buiten en ze is verdwenen, je weet maar nooit met al die rare vakantiegasten. Gauw de boontjes afgewogen en weer naar buiten, waar ze lekker in de schaduw was gaan zitten. Na de thee voorzichtig wat in de tuin begonnen, daar moet nodig ook weer wat geknipt en opgeruimd, veel geknipt eigenlijk en Joop wil ineens vanuit zijn stoel in de vijver kunnen kijken. Dat betekent dat de grote rozemarijn struiken weg moeten en ik heb nog geen idee wat ik er eens voor in de plaats zal zetten, iets laags… maar wat.
Ik las vorige week in de krant dat ze vandaag bij Goemanszorg vlas zouden trekken op de manier zoals ze dat vroeger deden, dat leek me weleens leuk om te zien en dat was het ook. Dreischoris tenslotte niet voor niets het vlasdorp. Twee broertjes van tachtig en negentig en de oude van der Linde (man met pet) waar ik nog even een praatje mee maakte, want natuurlijk kennen ze allemaal mijn vader nog. Kijk hiervoor alle vlasfoto’s die ik de afgelopen tijd maakte, met nog een paar ouwetjes. Er komen er vast nog wel een paar bij, want binnenkort is het ook weer Vlasdag.
“Zo Ria, dus jij kan Dreischor ook nog vinden.” zei hij. Ik kon hem zo gauw niet thuisbrengen, maar toen hij vertelde dat hij nog met mijn zus had gespeeld, wist ik het wel, want Janny is haar eerste grote liefde natuurlijk ook nog lang niet vergeten.
Update: Even voor het vergelijk, zo gaat het tegenwoordig:
Heetgebakerd lijkt iedereen. In het verkeer, in de winkel, Joop in gevecht met zijn printer, de buurmeisjes die eigenlijk ook geen buurmeisjes zijn, overal hoor ik gegil en gemopper. Het wordt tijd dat iedereen weer gewoon naar zijn eigen huis gaat, als ze dat tenminste hebben en als ze het niet hebben ophouden anderen lastig te vallen. Ik ben het in elk geval alweer spuugzat en het lijkt in dat weggetje wel rustig, maar dat is het niet hoor, in elk geval niet zo rustig als anders. Die ene boom is er ook al helemaal van uit zijn doen. Het is ook bijna nieuwe maan zag ik. Deze week kunnen we weer veel vallende sterren zien, de vooruitzichten zijn goed! Ik ga er eind van de week tenminste eens even voor zitten, niet gewenst is altijd mis.
Een tijdje geleden plaatste ik dit stukje naar aanleiding van het mailtje van Tineke Geelhoed, vanmiddag ging ik eens even terug voor de beloofde foto’s hoe het nu is. Het straatje is niet moeilijk te herkennen, al jaren hetzelfde. de mooie meidoorns die er ook vele jaren hebben gestaan zijn nu weg, verder lijkt de tijd stil te hebben gestaan, op de auto’s na dan.
Bij deze is het verschil wel heel duidelijk, ik heb vooral op het putdeksel gelet. Het oude Gemeentehuis in de verte en een puntje van de toren is nog net te zien.
Toen ik daar zo liep om de foto’s te maken, liepen er ook wat mannen in de straat rond een bootje, de deur van het huis van Tineke stond open en ik vroeg of hij daar woonde, dat was zo…. nou toen was ‘t niet moeilijk meer natuurlijk…. “mag ik even binnen kijken”, vroeg ik. Het bleek dat er juist aan dat huis erg weinig gedaan was, alles was nog zoals vroeger. Ik heb daar toch wel met vochtige ogen een rondje gedaan. De keuken met de kap boven heb kookstel, het aanrecht, raampje ernaast en klein!!! Het klompekotje en boven de drie kamertjes, ik keek mijn ogen uit. De kast in de kamer, de kamer zelf, alles nog precies zo.
En dan het stoepje. Ook dat is er nog, Tineke had het er in haar eerste mail al over en ook voor mij is het overgetelijk. Uren hebben we er op doorgebracht, altijd heerlijk in de zon. Mijn moeder, mijn schooltas en het stoepje En natuurlijk hebben zelfs onze kinderener nog op gezeten.
De boel is behoorlijk opgefrist vandaag, er is een hoop water gevallen.
Natuurlijk had ik juist gisteren de vijver weer wat bijgevuld. Nee hij is niet lek, maar het is een behoorlijke oppervlakte en water verdampt nu eenmaal, zeker met warm weer. ‘s Zomers vul ik zodoende af en toe wat bij.
Op wat boodschappen na niet veel gedaan vandaag. Ik was even in Renesse voor vis en zag daar olifanten lopen, het circus is weer in het land. Superdruk overal ook, want als het geen strandweer is gaat iedereen een rondje rijden.
Onze camping is weer stil en verlaten, de kinderen zijn weer naar huis.
Vandaag kreeg ik alweer een mailtje van een oude dorpsgenoot, leuk!
We waren vanavond gezellig even uit eten en drinken met z’n allen.
Levi en ik namen een pan mossels voor onze rekening, de anderen hielden het bij spare-ribs, we hebben heerlijk gegeten.
Daarna deden de we nog ergens anders even een afzakkertje.
Vroeg naar bed lukt ook niet meer.
Tiet voor nog een afzakkertje.
De tuinverlichting brandt!!
Nog maar een fotootje van gisteren, vandaag heb ik er niet gemaakt.
Wat worden ze al groot hè. Nog een weekje en we hebben een tiener.
Onder de foto staat een linkje naar het album, dat is ook nieuw, er staan alleen nog maar de foto’s van gisteren in.
Ik vind het moeilijk de kinderen een beetje leuk in beeld te krijgen, maar goed oefening baart kunst zullen we maar denken en waar laat je nou toch zo gauw zo’n doosje als oma zegt dat je naar boven moet wijzen.
De panneNkoeken waren goed gelukt en smaakten prima.
De kinderen vermaken zich vaak met Didi. Vandaag hadden ze waterballonnetjes, heel leuk natuurlijk, want zo heb je iets en zo is er niets meer op een gekleurd flubbertje na en Didi vindt alles prachtig. Vanmiddag waren ze naar de Kermis in Zierikzee en ik deed een rondje. Ik had beloofd vandaag pannenkoeken te bakken, want die van oma zijn natuurlijk het allerlekkerst, alles stond ook al klaar, toen de bel ging……
“Hallo” riep ik in de hoorn
“Hoi Petra hier”, klonk het aan de andere kant.
“Petra?” mijn geheugen draaide op volle toeren, wie zou het zijn, ik ken niet zoveel Petra’s…
Het bleek mijn nichtje, dochter van mijn zus, samen met man en kind.
Leuk!
Als het contact met je zus een aantal jaar niet goed is, raak je de rest van de familie ook kwijt, zo gaat dat, al was Petra hier een paar jaar geleden nog wel toen wij een feestje hadden. Janny heeft vier kinderen, mijn enige neefjes en nichtjes. Natuurlijk heb ik ze wel groot zien worden, maar het is jammer als het dan ineens stopt en hun kinderen heb ik zodoende nooit gezien.
Ze hadden vakantie en waren in de buurt. We hebben gezellig een tijdje zitten kletsen en hun zoontje vermaakte zich weer met Yara en Levi. Maar ja, het werd later en later en er werden broodjes met hotdogs gemaakt in de caravan, zodoende zijn de pannenkoeken verzet naar morgen.
