Ik was weer even op het strand om naar de Straô rijders van Ellemeet te kijken. Het was in elk geval beter weer dan vorige week, maar nog steeds berekoud.
Geen filmpje van hoogstaande kwaliteit maar het geeft een indruk van hoe het was. Het is ook moeilijk filmen met een hond aan de lijn die maar wat graag achter die paarden aan wil. Daarna via 'het Klokje' en de polder, door Ellemeet weer terug, ik hoopte ze daar weer te treffen, maar ze waren er nog niet, jammer. Geen zin om te wachten ook, want eenmaal thuis was ik toch zo'n drie uur onderweg geweest, lang zat vond ik zelf.
Zo langzamerhand wordt het weer steeds drukker op het eiland en zeker op het strand is dat op een dag als vandaag al goed te merken. Het is weer gedaan met de winterse rust en dat vind ik totaal niet erg, want ik ben ook aan het voorjaar toe. Tot we het over een paar maanden weer spuugzat zijn, alles op zijn tijd zullen we maar denken.
Vroeger dronk je koffie bij de buurvrouw en als die een leuk plantje had kreeg je daar een stekje van. Tegenwoordig zit je achter je beeldscherm met een bakje koffie en ziet een foto met muizen voorbij komen, waarbij je denkt: "wat zouden dat voor sprietjes zijn". Nou dit dus, met de vraag of ik een stekje wil. Een uurtje later zijn ze al op de post en vandaag staan ze weer bij mij met de voetjes in het water. Bedankt Margo.
Het internet brengt veel mensen dichter bij elkaar en maakt steeds meer deel uit van het 'gewone' dagelijkse leven, ook al verzetten vooral leeftijdgenoten zich vaak nog met het excuus dat ze het niet snappen, geen zin in hebben, te druk met andere dingen en ga zo maar door, voor mij hoort het er gewoon bij, ook al heb ik nog een telefoon uit het jaar nul, maar dat is meer uit zelfbescherming. Als ik buiten ben, weg van de pc en alles wat daarbij hoort, wil ik daar weer van genieten.... ook hiervoor geldt, alles op zijn tijd.
Lekker ver gelopen vanmiddag, maar verder trekt het totaal niet om buiten wat te doen, veels te koud.
Inmiddels blijkt wel dat het jachtinstinct van Didi goed ontwikkeld is, eigenlijk kan ik haar bijna niet los laten lopen. Gisteren liep ze al als een kip zonder kop de weg op terwijl er auto's aankwamen, ze zat achter een paar eenden aan. Vandaag weer hetzelfde verhaal, achter de meerkoetjes, die lekker lang laag over het water vliegen, hartstikke spannend is dat want ze gaan heel hard en dan wil ze best een stukje meerennen, het liefst ook door het water. Ze komt ook wel terug, maar het is mij allemaal net iets te spannend, want ik weet natuurlijk niet wanneer ze weer aan komt hobbelen. Tegen de wind in roepen helpt niet en windje mee ook al niet. Dus we houden het maar bij de dijk en het koepeltje en het strand waar ze los mag, daar gaat het goed. Het is ook zielig voor de vogels als ze straks gaan broeden natuurlijk, al die onrust.
Zoals misschien weinigen weten, is Brillie fanatiek zendamateur. Oftewel, hij heeft een bakje (hihihi).
Nu versturen zendamateurs vaak, als ze verbinding met iemand hebben gemaakt, een QSL kaart. Brillie maakt daarvoor elk jaar een nieuwe en dit jaar staat Scharendijke er op. Een foto die ik afgelopen winter maakte bij een erg dreigende lucht, het dorp past mooi tussen de vakjes, die nodig zijn voor de gegevens. En omdat mijn foto er op staat kreeg ik er eentje per post. De voorkant ziet er zo uit.
Geen zin om te wandelen vandaag, die grijze lucht en kale bomen heb ik nu wel gezien. Ik ben lekker de tuin in gedoken, daar is altijd wel wat te doen en na mijn logje van gisteren ben ik maar aan het zagen geslagen, met als resultaat dat de vlaggenmast inmiddels verhuisd is. Er moet nog wel wat meer weg zie ik nu hij eenmaal staat, maar dat komt nog wel, die zijn te dik om met de hand te doen. De vlinderstruik gefatsoeneerd, die maak ik niet helemaal kort dit jaar, 't mag best een flinke bos worden. Geveegd en geharkt waar nodig en dan ben je zo een paar uur lekker in de weer, heerlijk, ik heb er weer zin in!
Morgen is het alweer een jaar geleden dat we afscheid van Simba namen. Op de foto Simba in Frankrijk.
Vroeger... stond onze vlaggenmast aan de voorkant bij het hek, toen hing ik er altijd van die kleurige windzakken in, om te zien uit welke hoek de wind kwam. Later werden de bosjes te dicht en vonden we het wel leuk om hem achterin de tuin te hebben, daar staat hij dus nu, maar vlaggen... ho maar en ook geen windzakken meer...
Sinds vorige week hebben de buren een vlag en nu ben ik jaloers. Ik wil ook weer een vlag of een kleurige zak aan de voorkant. De bosjes zijn inmiddels behoorlijk uitgedund en er moet nog iets weg, de stippen staan al sinds vorig jaar op de takken en als die weg zijn kan er weer gewapperd worden, kwestie van de mast van het ene naar het andere gat brengen.
Dat deed me vandaag aan het volgende gedicht denken:
Hoor even, ik vertel je wat ik heb vandaag de vlag maar uitgestoken omdat de lucht iets heel bijzonders had omdat de winden zo naar bloemen roken
Men zei, daar is iets schoons op til en keek of men de koningin verwachtte de wereld was zo wijd zo wit zo stil ik keek eens hier, ik keek eens daar en lachte.
Toen dreef een grote vogel aan en bleef wat spelen op z'n zilv'ren zeilen die had twee stelte' om in een poel te staan en nog een stok om slootjes mee te peilen.
Daar dreef nog eens iets wits voorbij heel in de verte hing een klok te klinken de witte mist hing op de groene wei en daarin stond een druipend paard te blinken
De wereld kreeg eensklaps een kleur de grote hemel was ineens ontloken de rijke zon verguldde een oude deur en toen heb ik de vlag maar uitgestoken.
Gisteravond wisselden we de gewonnen bonnen in en aten lekker een hapje bij Salud. Eenmaal weer thuis kwamen M&M nog gezellig even langs voor een borreltje en toen was de verjaardag van Joop ook weer voorbij.
Vandaag wandelde ik een flink eind in de kou en de wind, maar als je goed doorstapt word je natuurlijk vanzelf warm en Didi zorgt ook wel dat ze op temperatuur blijft. Thuis gekomen lekkere warme chocolademelk met paaseitjes en met de Viva en een breiwerkje op de bank, bij de kachel, want die kunnen we nog niet missen.
