Het was een leuke dag. We wandelden samen een rondje en werden nat en het was koud. Maar gelukkig was er nadien erwtensoep. Onderweg smste Ina of we meegingen een hapje eten bij Salud. Natuurlijk gingen we mee, we waren er al, bij wijze van spreken dan.
Tijdens het wandelen vroegen we ons telkens af wat we 45 jaar geleden aan het doen waren. Ik wist wel dat ik vroeg uit bed moest want mijn haar.... ik moest naar de kapper..... heel erg. Als ik er aan denk krijg ik weer nachtmerries. Ik ben er wel geweest hoor en het zat keurig. Eenmaal weer thuis bleef ik maar in die spiegel kijken en zag mezelf niet meer. Dus ik heb het nat gemaakt en geborsteld tot het weer een beetje mijn eigen haar was en daarna kon dat sluiertje er wel op, ook al had ik het daar ook niet makkelijk mee. Al die rare toestanden zijn niets voor mij.
Zo rond een uur of haff twee riep ik "en wat is daarop uw antwoord, Jacob Willem!"
Te laat hè, hij kon niet meer terug, whoehahahaha.
We hebben lekker gegeten, Het was een gezellig avondje met Ina en Martin en Gwen, die was er ook.
met speciale dank aan onze dochters voor de felicitaties.
Toen Sil en ik vorige week afscheid namen in de keuken zag ik ineens mijn aquarel hangen. Ze had er afgelopen voorjaar al eens een paar meegenomen om uit te zoeken welke ze op wilde hangen. Ik had het al een paar keer gevraagd, of ze ze mee terug wilde brengen want ik weet precies hoe dat gaat, daar blijft niets van over en op de één of andere manier ben ik er toch nog wel zuinig op.
En ja hoor, ze lagen in de schuur bij een lekkend raam. Gelukkig was er nog niets aan bedorven, ze zaten in een lijst. Ik heb ze in de kamer gezet en lekker laten drogen. Vanmiddag heb ik de hele boel eens bij elkaar gezocht. Alles uit de lijsten gehaald en netjes bij elkaar in een grote plastic zak gedaan. Blocs erbij, ik kan zo weer beginnen. Het kriebelt de laatste tijd wel weer een beetje, toch denk ik dan meer aan de potloden.
Op het ogenblik heb ik nergens rust voor, aan breien kom ik ook al niet toe, eerst moet dat jaar maar eens om zijn.
En natuurlijk luister ik ondertussen heel de dag lekker naar de TOP2000. Heerlijk al die Gouwe Ouwe. Daar zijn ook wel andere zenders voor, dat weet ik, maar dit is anders.
De ene keer glundert de één wat meer en de andere keer de ander, zo zijn er overal ups en downs.
Bij Sil zat er een paar jaar geleden de klad in. Ik begrijp alleen niet waarom dat altijd in de december maand moet gebeuren, het is echt niet voor niets dat ik zo de pest aan die maand heb hoor.
Blij met haar hond, vriend, kinderen, tasje, jasje, laarzen, noem het allemaal maar op (de volgorde is natuurlijk willekeurig).
We gaan morgen niet alweer heen en weer naar Nijkerk hoor, al zou ze dat wel willen.
Het is fijn om te weten, voordat het jaar om is, dat onze honden het goed kunnen vinden.
Het is voor mij vooral altijd fijn om te weten dat het goed met ze gaat, middelen daarvoor zijn er genoeg tegenwoordig, zonder daarvoor uren in de auto te hoeven zitten.
'Ik ga nu wel heel erg op je lijken', zei ze de laatste keer, toen ze haar kleine wandeltasje liet zien, maar ze heeft ook nog wel iets van paps hoor.
Samen met Joop een standwandelingetje gemaakt en verder he le maal niets. Lekker op de bank gelegen met de van de Nijkerkse Kerstman gekregen tijdschriften. Kachel op een laag pitje gestookt, meer voor de gezelligheid dan voor de warmte. Ik vind het wel best zo.
Aan ons tafeltje en het tafeltje naast ons, zo gaat dat tegenwoordig.
We aten met ons drietjes bij Salud vanavond een lekker Kerstmenu. Joop had vlees, ik vis en Mir at iets van de kaart, dat kan natuurlijk ook.
Voordat we naar binnen gingen heb ik gezegd dat we geen ruzie gingen zoeken en gevoelige onderwerpen zouden vermijden, want voordat je het weet heb je een tafel met ruzie en Kerst op zich is al erg genoeg.
"Kijk ze nou zitten, allebei in de verdediging met de armen gekruisd, haha....`
Ik had er best een beetje zwaar hoofd in, je hebt het nu eenmaal niet voor het zeggen bij honden. Maar na een wandelingetje waarbij ze allebei aan de riem zaten ging het al prima en op een stuk gras ergens bij een industrieterrein konden ze even los. Het ging allemaal uitstekend en later in de kamer was er ook geen enkel probleem meer. Gelukkig maar.
Eind van de middag gingen we even bij Yara haar paardrijles kijken, ze heeft wel een strenge juf vind ik hoor, maar ze zit dan ook bij de al wat gevorderden.
We waren dus een (mi)dagje in Nijkerk, even proosten op een goede afloop van dit jaar en een goed begin van het volgende, al hebben we dat er niet bij gezegd. Het was weer even lekker knuffelen.
