Sinds kort drinken we Illy koffie en voorlopig blijven we dat ook doen want ze is erg lekker.
Nu is het probleem dat die koffie verpakt zit in prachtige blikken mèt schroefdeksel en die kan ik niet weggooien. Eeuwig zonde.
Vanmiddag kreeg ik het op mijn heupen en ruimde de kelderkast eens wat op, er kon een hoop in de Kliko en de rij blikken die er inmiddels stond deed ik toch ook maar in een plastic zak. Ik heb ze nog niet weggegooid, want dat blijft moeilijk, misschien kan ik ze nog voor iets anders gebruiken.
Het doet me wel erg aan mijn moeder denken, die mopperde op mijn oma toen die ook allemaal verpakkingspotten ging verzamelen, ook van koffie volgens mij. Later toen ze zelf ouder was verzamelde ze Nescafé en Moccona potten, ik kreeg daar vaak de zelfgemaakte advocaat in aangeleverd. Zelf bewaarde ze er dropjes en nootjes in herinner ik me nog.
Gisteren deden we al een rondje rond het dorp en vanmorgen reed ik met de auto naar het fietspad om daar een stukje te lopen. Didi vond het heerlijk, was uitgelaten en rende dat het een lieve lust was met af en toe een hink of een huppel want ja, het deed nog wel wat zeer, maar een hond met gescheurde kniebanden rent toch niet zo denk ik.
Pijn nadien heeft ze niet, dus we hebben besloten het nog even aan te zien, want ik kan nu wel een foto laten maken en als dan blijkt dat er niets met haar knie aan de hand is is dat fijn natuurlijk, maar eigenlijk weet je dan nog niets en zou je nog verder moeten gaan zoeken.
Joop vindt me te ongeduldig. Hij heeft na zijn val in Nepal nog steeds last van zijn schouder en kan er ook nog niet op liggen. Kneuzingen, scheurtjes, weet ik wat er allemaal aan de hand kan zijn hebben gewoon erg veel tijd nodig om te genezen.
We kwamen Conny van de schaapjes tegen, liepen samen een eindje op en maakten wat foto's van elkaar. Altijd leuk.
Of ik nu gister teveel naar Marlies gekeken heb weet ik niet, maar ik heb me toch een stijve arm-nek-rug vandaag...
De beloofde storm was er ook, al was daar in de tuin weinig van te zien. Didi en ik wandelden op het gemak een rondje rond het dorp, er is nog weinig verbetering en ik denk dat ik komende week maar terug ga naar de dierenarts, het heeft geen nut nog een extra week te wachten, denk ik. Moeilijk hoor, maar je kunt wel op verbetering blijven hopen en wachten, maar op een foto is het misschien gelijk duidelijk.
Eerder had ze ook al eens die broek aan gehad toen ze hier was en toen waren haar voeten niet zichtbaar op de foto, op deze wel dus. Dat was ze aan het vertellen toen ik de foto maakte, mij ging het meer om te laten zien hoe grijs het was, niet de broek maar het weer.
Het was weer een gezellige paar uur samen, want een dag kan je het bijna niet noemen. Voor haar is het zeker alles bij elkaar een lange dag want eer ze nu weer thuis is is het bijna middernacht terwijl ze vanmorgen om half zeven vertrok.
Na een bezoek aan de kapper en koffie met meegebrachte appeltaart wandelden we een stukje over het strand en kwamen door Renesse terug.
Daar hapten we een harinkje en Marlies proefde nog wat pittige inktvisjes, ik ook een kleintje, maar daar zat weinig smaak aan.
We kwamen ook langs de afgezaagde boom waar ik al veel foto's van maakte en waarachter ik vandaag een plaspauze hield, dat vond Marlies een foto waard.
We aten bruine bonen met een wijntje erbij en daarna bracht ik haar weer bij de bus.
Daar stonden we te wachten, we hadden gehaast want het was krap aan en toen kwam de bus die naar Rotterdam ging en die stopte toen bij ons, of we naar Goes moesten....... ja dat moesten we, tenminste Marlies, nou dan moest ze maar instappen en mee naar 'het Sas' rijden, de volgende halte, want 's avonds kwam de bus niet meer hier (op het busstation in Zierikzee dus).
Vandaag heb ik mijn trui afgemaakt, hij is leuk! Past precies en morgen doe ik hem aan. Ik duw altijd mijn pasgebreide truien even in het water, daar wordt het breiwerk mooi glad van en je weet gelijk wat er overblijft of hoe groot hij wordt na een wasbeurt. Op de teugweg uit Zierikzee een nieuwe voorraad wol gehaald, zodat ik weer een nieuw breiwerkje heb. Je moet toch wat op de bank 's avonds.
Van wandelen komt niet veel, ik ben het elke dag wel van plan, maar er komt steeds iets tussen.
Morgen niet, dan gaan Marlies en ik natuurlijk een lekker rondje doen, als we tenminste niet van de vlakte regenen.
Vandaag heb ik ook eindelijk het idee dat het iets beter gaat met de poot van Didi, al zit wandelen er nog lang niet in en hinkt ze nog vaak op drie poten. We zijn op de helft van de drie weken die de dokter aangaf. Pijnstillers heb ik maar twee dagen gegeven, daar werd ze vreselijk suf van en ik had ook niet echt het idee dat ze erge pijn had. We wachten de komende anderhalve week af.
En om de hiepen compleet te maken feliciteren we Marlies met haar 65ste verjaardag. Eindelijk officieel met pensioen. Geniet ervan!
