Leren accepteren
Vooral gekleurd vandaag want hij moest af vond ik, dat heb je soms en er moest best nog veel, maar het is gelukt.
Gisteravond had ik een verhaaltje op Facebook gezet over de MD van Joop, dat adviseren ze dan van die Macula vereniging om je problemen openbaar te maken, dat is bij hem vooral die vlek waardoor hij soms gezichten niet ziet, ook dat van mij niet en omdat alles ook nog vervormd worden mensen onherkenbaar.
Nu was het herkennen van mensen toch al nooit zijn sterkste punt, maar meestal kwam dat na een paar woorden van mij wel weer boven. Onder het fietsen ben ik er niet bij, hij deed dan vaak nog moeite toch nog te ontdekken of het een bekende was die hij tegenkwam, maar dat heeft hij opgegeven, dat kost teveel moeite. Op een terras is dat ook vaak lastig, als ik dan een naam zeg weet hij het nog niet, dan moet ik het ook nog eens uit gaan leggen en niet te zacht praten want anders moet ik het nog een keer herhalen ook zodat iedereen mee kan genieten. Samen ergens zitten is gewoon niet leuk meer, omdat hij èn niet goed ziet en slecht hoort.
Nu ja samen een ijsje gaan eten gaat nog wèl en samen thuis hebben we het ook (meestal) best gezellig.
Vanmiddag ben ik weer even naar Brouwershaven geifietst om een harinkje te happen.
Joop was met het NAH (ja dat ook nog) naar het Bevrijdingsmuseum in Nieuwdorp, er was eerst een vergadering.
Even genoeg over gebreken, ze gaan toch niet meer over.... en erover zeuren helpt ook al niet.
vijf reacties
Mijn ogen en oren werken gelukkig nog goed, maar verder weet ik er intussen alles van dat het steeds lastiger wordt om met chronische aandoeningen om te gaan. Mijn ervaring is dat je er maar het best zo open mogelijk mee om te gaan. Verstoppen en verzwijgen helpt niet, het wordt op termijn jammer genoeg toch alleen maar erger.
Ik herken van nature geen mensen, heel soms wel, en dan groet ik vriendelijk. Kletsen hoef ik sowieso niet.