In de bus
Vandaag bracht ik weer eens een bezoek aan de bus .
Joop moest ook even in Zierikzee zijn, dus gingen we gezellig samen.
Ik vind het altijd een drama en er is altijd wel iets. Nu was mijn eerste borst al geplet toen bleek dat de foto niet gemaakt kon worden, hoppa, de boel ging weer los en er werd iemand bij geroepen. Het probleem werd opgelost en ‘ze zou proberen het te onthouden’. Ik werd voor de tweede keer geplet en de foto werd gemaakt, ze nam weer even plaats achter het scherm en vroeg of er borstkanker in de familie voorkwam. Echt opbeurend vind ik dat. Als het een routinevraag is stel hem dan op een ander moment, is het geen routine zeg dan gelijk, ik zie iets vreemds, nu heb ik het zo gelaten en maar aangenomen dat het routine was… want natuurlijk kon zij de foto nog niet zien, maar toch.
Ik heb veel aan Tanya gedacht vandaag.
Zij ging zes jaar geleden voor het eerst en als er niet snel een wondertje gebeurt gaat ze het niet redden.
Door haar weblog leerde ik haar kennen en we zijn elkaar vluchtig een paar keer tegengekomen, ze woont hier op het eiland. Ik heb zelfs nog een boekje van haar geleend dat ik nog steeds terug moet geven. Inmiddels is ze ook nog haar man verloren door een verkeersongeluk en oma geworden, want het leven gaat gewoon maar door. Vol bewondering ben ik voor de manier waarop ze het allemaal doormaakt, intens verdriet en aan de andere kant ook weer geluk.
Voor mij komt over twee weken de uitslag weer in de bus, altijd weer spannend en maar hopen dat ik nog niet hoef te ‘vegten’, zoals op het briefje staat dat ik gisteren vond toen ik mijn bureau aan het opruimen was… wat zou het betekenen en wie zou het ‘gesgreven’ hebben…?
elf reacties
Goh, ik weet even niet wat ik moet schrijven. Dat overkomt mij niet zo vaak. Ik ben een vreselijke angsthaas op dat gebied. Ik begrijp heel goed dat je dan aan deze Tanya denkt; liefs hoor Ria!!!
@Renesmurf: Ik begrijp dat het een beetje eigenaardig overkomt, maar door dat briefje probeer ik dan aan een toch wel ernstig logje een op mijn manier ‘leuke’ draai te geven, voor zover dat dan mogelijk is 
Iedere keer weer vervelend,zo)n foto laten maken,en altijd spanning op de uitslag of het goed is of niet.
Dan denk je vaak aan degene die dit wel zijn overkomen,denk aan je
De pletterijdames mogen niks zeggen over wat zij eventueel zien op de foto. Maar het gaat er wel een beetje raar aan toe in jullie bus, zeg.
Natuurlijk is het absoluut geen prettig onderzoek, alhoewel het bij mijn vorige keer veel scheelde dat er nieuwe apparatuur was aangeschaft. Het ging een stuk sneller. Geheime boodschap van een kleinkind?
@Wieneke: Ik denk dat ze hier een spelletje hebben gedaan of zo… Er was er weer eentje bij, waar ik het eigenlijk niet over mag hebben 
Het is inderdaad geen pretje 
Maar toch vooral die spanning en het wachten is naar.
Geen ‘bus’ervaring want ik ‘mag’ elk jaar in het ziekenhuis. brrr elke keer weer eng.
Sterkte met afwachten en voor Tanya heel veel sterkte en goede moed gewenst…
Merkwaardig briefje. En een merkwaardige gang van zaken. Mijn moeder is overigens onlangs weer nagekeken en het was schoon! Hoera.